dijous, 27 de gener del 2011

Cuco cantando

1 comentari:

  1. KUKUA
    Apirilaren hasieran entzun zuen aurrena kukua.
    Urduri zebilelako beharbada,
    kaosa ordenatzeko joera horrengatik beharbada,
    kukuak zein notatan kantatzen zuen jakin nahi izan zuen.

    Hurrengo arratsaldean, hantxe egon zen basoan zain,
    diapasoia eskuan, kukuak noiz kantatuko.
    Diapasoiak ez zioen gezurrik.
    Si-sol ziren kukuaren notak.

    Aurkikuntzak bazterrak astindu zituen.
    Mundu guztiak frogatu nahi zuen benetan
    nota horietan kantatzen ote zuen kukuak.
    Baina neurketak ez zetozen bat.
    Bakoitzak bere egia zuen.
    Fa-re zirela zioen batek, Mi-do besteak.
    Ez ziren ados jartzen.

    Bitartean, kukuak kantari jarraitzen zuen basoan:
    ez si-sol, ez fa-re, mi-do ezta ere.
    Mila urte lehenago bezala,
    kukuak kuku, kuku kantatzen zuen.

    Kirmen uribe

    EL CUCO
    Aquel año oyó el cuco a principios de abril.
    Tal vez, porque estaba inquieto,
    tal vez, por esa manía de ordenar el caos,
    quiso adivinar en qué notas cantaba.

    La tarde siguiente, allí estaba en el bosque,
    con un diapasón, esperando.
    Al rato, lo escuchó.
    El diapasón no mentía:
    Si-Sol eran las notas del cuco.

    El descubrimiento se supo en todas partes.
    todos querían probar si de verdad el cuco
    cantaba en esas notas.
    Pero, los resultados no coincidían.
    Cada uno decía su verdad.
    Algunos que eran Fa-Re, otros Mi-Do.
    No se ponían de acuerdo.

    Mientras tanto, el cuco seguía cantando en el bosque.
    Ni Si-Sol, ni Fa-Re, ni Mi-Do.
    Como hace mil años
    cantaba: Cucú, cucú.

    Kirmen uribe

    ResponElimina